Σύνδρομο αναβαλλόμενης ζωής

Για πολλούς ανθρώπους η ζωή μοιάζει με μια ατελείωτη αναμονή κάποιου γεγονότος που θα φέρει τις επιθυμητές αλλαγές και την ευτυχία. Πιστεύουμε πως όταν συμβεί το φαινόμενο Χ, τότε επιτέλους θα κάνουμε αυτό που αγαπάμε και θα ζούμε έτσι πως πάντα θέλαμε. Το σύνδρομο της αναβαλλόμενης ζωής (ή αναβαλλόμενη νεύρωση) είναι ένας τρόπος σκέψης. Είναι η προσδοκία ότι η πραγματική ζωή θα αρχίσει ΜΕΤΑ (από μια μετακόμιση/ αλλαγή εργασίας/ δημιουργία οικογένειας). Μέχρι τότε ζούμε κάπως «πρόχειρα». Το να βρισκόμαστε σε γνώριμες συνθήκες μάς είναι ασφαλές (αν και όχι πάντα ευχάριστο). Ένα άτομο με το σύνδρομο αναβαλλόμενης ζωής για χρόνια μπορεί να βρίσκεται λίγα βήματα από το να πάρει κάποια σημαντική απόφαση. Καθυστερώντας αυτή την μεγάλη στιγμή, συχνά  φροντίζει άλλους ανθρώπους και κάνει πολλά πράγματα που αποσπούν την προσοχή του από τις ερωτήσεις που τον τρομάζουν:

• τι όντως με ενδιαφέρει, μου αρέσει και μου ταιριάζει,
• τι θα συμβεί αν εκείνο που περιμένω τόσα χρόνια εν τέλει δε θα με κάνει ευτυχισμένο

Έχοντας το σύνδρομο αναβαλλόμενης ζωής ονειρευόμαστε πολλά, αλλά δεν κάνουμε σχέδια. Αυτό που διακρίνει το όνειρο από το σχέδιο είναι η παρουσία ενός πλάνου και κάποιων προσπαθειών. Οι άνθρωποι δεν καταβάλλουν προσπάθεια όσο σκέφτονται ότι τα πράγματα μπορεί να μην πάνε σύμφωνα με τις προσδοκίες τους. Οι σύγχρονες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις προτείνουν στους γονείς να αντιδρούν στις αποτυχίες των παιδιών ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που θα αντιδρούσαν και στις επιτυχίες τους. Σαν οι κανόνες του παιχνιδιού να επιτρέπουν 1 νίκη ανά 10 προσπάθειες. Το ζητούμενο είναι ένα παιδί να αισθάνεται ασφάλεια και να μην αποθαρρύνεται όταν κάτι πάει στραβά. Διότι ο φόβος να αποτύχουμε είναι ο κύριος λόγος που αποφεύγουμε να ζούμε στο παρόν, ενώ σκεφτόμαστε μια εξιδανικευμένη πραγματικότητα που αρχίζει από το «όταν…»